Zdecydowałam się na Rzekę tajemnic, bo przedtem z przyjemnością słuchałam innej powieści Dennisa Lehane Wyspa skazańców. Po lekturze mam trochę mieszane uczucia. Moim zdaniem Rzeka tajemnic to bardziej powieść psychologiczna niż kryminalna i przyznaje, że szczególnie na początku i, co chyba nietypowe dla kryminału, na końcu słuchania powieści, myślałam sobie: rany, kiedy ten fragment się wreszcie skończy. Ja rozumiem, że pisarz chciał przedstawić jak najdokładniej swoich bohaterów, żebyśmy mogli ich zrozumieć, ale mógłby trochę się streścić. Czytałam ostatnio na forum czytelniczym o idealnej powieści. Jednym ze wskazań dla początkującego autora było, żeby stworzyć przynajmniej jedna postać, którą czytelnik mógłby polubić. Tak sobie myślę, że może w tym tkwi problem, ja nie lubię żadnej z występujących w powieści postaci. Ani Seana - policyjnego detektywa, który nie potrafi dogadać się z własną żoną, ani Jimmiego - króla złodziei jednej z dzielnic Bostonu, czy w końcu Dave'a - mężczyzny z ciężką traumą z dzieciństwa. Motywy zbrodni też jakieś takie, mnie nie przekonują. Zresztą części rozwiązania domyśliłam się gdzieś tak w 3/4 powieści, tylko wymyśliłam inny motyw. Nie wiem, nie wiem, zastanowię się zanim sięgnę po kolejną powieść Lehane.
